کاناگلیفلوزین عملکرد بافت چربی را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود می‌بخشد

8 مه 2017- محققان دانشگاه آلاباما نشان دادند که درمان با داروی کاناگلیفلوزین(از گروه دارویی باز دارنده‌های SGLT2)، به مدت 52 هفته، عملکرد بافت چربی را مستقل از کاهش وزن در افراد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2، در مقایسه با درمان با glimepiride، بهبود می‌بخشد.

 دکتر Timothy Garvey استاد پزشکی و مدیر دپارتمان علوم تغذیه در دانشگاه آلاباما با ارائه ی این نتایج در نشست سالانه‌ی متخصصان غدد آمریکا،  گفت: بخوبی مشخص شده است که دیابت نوع 2 و چاقی شرایط پیش التهابی مرتبط با مقاومت به انسولین هستند که خطر بیماریهای قلبی عروقی و مرگ زودهنگام را افزایش می‌دهند. او افزود: ما همچنین می‌دانیم حداقل بخشی از این پاتوفیزیولوژی مربوط به افزایش مزمن قندخون و چاقی است که می‌تواند منجر به اختلال در عملکرد بافت چربی شود. از ویژگیهای اختلال در عملکرد بافت چربی، تغییر در تولید هورمون‌های مرتبط با چاقی، ادیپوکین‌ها، سیتوکین‌ها و کیموکین‌ها است که التهاب را تقویت کرده و موجب اختلال در عملکرد اندوتلیال عروق، استرس اکسیداتیو و مقاومت به انسولین می‌شود.

پرفسور Garvey گفت: کاناگلیفلوزین (با نامهای Invokana, Janssen) با ممانعت از کوترانسپورتر در لومن پروگزیمال کلیه، تأثیر بزرگی را بر سایر رویدادهای سیستمیک در متابولیسم بر جا می‌گذارد این تاثیرات شامل تغییر اکسیداسیون سوبسترا، تغییر در تعادل انرژی و متابولیسم کبدی است. با این حال تاکنون ارتباط بین اثرات کلیوی و اثرات سیستمیک بوضوح مشخص نشده است.

 پرفسور Garvey و همکارانش به آنالیز نمونه‌های سرمی بیماران در فاز سوم یک مطالعه‌ی تصادفی کنترل شده ی دو سوکور پرداختند. در این آنالیز، نمونه‌های سرمی بیمارانی که روزانه با 300 میلی گرم کاناگلیفلوزین یا glimepiride به مدت 52 هفته تحت درمان بودند(بدون rescue therapy[1])، بررسی گردید. محققان مقدار آدیپونکتین‌های سرم: لپتین، ادیپونکتین و نسبت لپتین به ادیپونکتین و سیتوکین‌های پیش التهابی: پروتئین واکنشی ‌C، اینترلوکین 6و فاکتور نکروز تومور آلفا و  PAI-1 یا the chemokines plasminogen activator inhibitor-1، مولکول چسبندگی سلول عروقی-1 (VCAM-1) و MCP-1 یا monocyte chemoattractant protein-1 را اندازه‌گیری نمودند.

نقاط پایانی اولیه شامل تغییر در میزان HbA1c و وزن بدن در هفته‌ی 52ام نسبت به شروع تحقیق و تغییر میزان ادیپوکین‌ها، سیتوکین‌ها و کیموکین‌ها نسبت به مقدار اولیه در هفته‌ی پنجاه و دوم بود. هر یک از این نقاط پایانی برای گروه درمان، HbA1c و تأثیرات کشورها تنظیم گردید.

درهفته‌ی 52ام، با استفاده از روش LSM[2]، میزان HbA1c در گروه کاناگلیفلوزین 0.99درصد کاهش یافته بود، درحالیکه برای گروه glimepiride این کاهش برابر با 0.91 درصد بود. تغییرات LSM برای وزن بدن، 4.1- کیلوگرم در گروه کاناگلیفلوزین و برای گروه glimepiride برابر با 0.7 کیلوگرم بود . در مقایسه با گروه تحت درمان با glimepiride، میانگین لپتین سرمی گروه تحت درمان با کاناگلیفلوزین، به میزان 26 درصد و میانگین ادیپونکتین سرمی 17 درصد کاهش یافته بود.

 همچنین در بیماران گروه کاناگلیفلوزین، میزان اینترلوکین 6 به میزان 23 درصد، میانگین TNF alpha در سرم، به میزان 9 درصد در مقایسه با گروه glimepiride کاهش یافته بود.

 دکتر Garvey گفت: تفاوتی بین مقدار پروتئین واکنشی C،PAI-1،  VCAM-1وMCP-1  در بین دو گروه مشاهده نشد.

Garvey خاطر نشان کرد که تغییر در لپتین تنها با تغییر در وزن بدن در ارتباط است، درحالیکه تغییرات ادیپونکتین و اینترلوکین، با تغییرات مشاهده شده در میزان HbA1c، وزن بدن یا چربی‌ها همبستگی ندارند.

پرفسور Garvey گفت: بر اساس این یافته‌ها، کاناگلیفلوزین ممکن است عملکرد بافت چربی را با افزایش ادیپونکتین و کاهش وضعیت التهابی در سلولهای چربی به دلیل کاهش IL-6 مستقل از کاهش وزن، بهبود بخشد، این تاثیرات ممکن است برای سلامت قلب وعروق مطلوب باشند.

 او گفت: اثرات مستقیم canagliflozin بر نتایج قلبی عروقی پس از اتمام مطالعه‌ی CANVAS در ماه ژوئن اعلام خواهد شد.

 منبع:

www.healio.com/endocrinology/diabetes/news/online/%7Ba1790195-17ab-46fe-8f60-324c32493ff2%7D/canagliflozin-improves-adipose-tissue-function-in-type-2-diabetes